🖋️ مهدی عبادی
مسئولیت پذیری، مفهومی است که انسانها همواره در زندگی فردی و اجتماعی خود با آن ارتباط دارند.
انسان به لحاظ گستره وسیع ارتباط خویش، مسئولیت پذیری زیادی در حوزههای مختلف دارد. حوزههای مسئولیت پذیری انسان میتواند در ارتباط با خالق خویش، در ارتباط با خانواده، جامعه و محیط زیست تعریف گردد که نسبت به هر یک دارای مسئولیت بوده و وظیفهای بر عهده دارد.
رشد و کمال انسان چه از لحاظ روحی و فردی و چه از لحاظ اجتماعی به مسئولیت پذیری او ارتباط دارد؛ زیرا اهتمام افراد نسبت به اداره و مدیریت امور و واکنش مسئولانه نسبت به پدیدههای پیرامون خویش، رشد اخلاقی و انسانی را در بر خواهد داشت و همچنین به لحاظ افزایش رفاه اجتماعی و تسکین روانی افراد جامعه فوق العاده تأثیرگذار خواهد بود.
رشد و پیشرفت هر جامعهای در گرو انسانهای مسئولیت پذیر است. اشخاص مسئولیت پذیر پاسخگو هستند و به علت پاسخگو بودن قابل اعتمادترند. در این صورت است که جامعه نیز مسئولیتهای بزرگتری به این افراد میدهد.
به عبارت دیگر، سرنوشت افراد جامعه به دست این افراد خواهد بود. افراد اگر نسبت به جامعه خود احساس وظیفه کنند عاملی مهم در پیشرفت اجتماع خواهند بود و میتوانند به تقویت سطح روابط، برطرف کردن مشکلات، برآورده کردن حوائج و نیازمندیها و… اقدام کنند.
همچنین مسئولیت پذیری باعث آرامش روانی و امنیتی جامعه گردیده و مانع از هم گسیختگی، تفرقه و اختلاف در اجتماع خواهد گردید.
اگر هر فردی صرفاً نفع شخصی خویش را در نظر بگیرد و صرفاً به دنبال خواستههای خود برود و به محدودیتهای موجود توجه نکند، مشکلات بسیاری برای خود و دیگران به وجود خواهد آورد.
مسئولیت فرد نسبت به جامعه از منظر اسلام دایره گستردهای از رفتارهای اجتماعی را شامل میشود که در قالب کمک به ضعیفان، رعایت حقوق اجتماعی همنوعان، مشارکت در امور فرهنگی و دینی؛ مانند شرکت در نماز جماعت، جمعه، مشارکت در دفاع از کشور، جهاد، انفاق، امر به معروف و نهی از منکر و… مشارکت در امور اجتماعی و احساس وظیفه و بیتفاوت نبودن در برابر مسائل اجتماعی آنقدر مهم است که پیامبر خدا(ص) کسی را که چنین مسئولیت پذیری و اهتمام به مشکلات مسلمانان نداشته باشد را از دایره اسلام خارج کرده است: «مَنْ أَصْبَحَ لَا یَهْتَمُّ بِأُمُورِ الْمُسْلِمِینَ فَلَیْسَ بِمُسْلِمٍ»؛[۴] کسی که صبح کند و اهتمام به امور مسلمانان نورزد از آنان نیست.