توسط : کرج – عصر شفافیت – بازچرخانی آب تنها برای شرب نیست؛ از صنعت و فضای سبز تا کشاورزی مدیریت‌شده، همگی می‌توانند از این منبع پایدار بهره‌مند شوند.
به گزارش پایگاه خبری عصر شفافیت از البرز، یکی از چالش‌های ذهنی جامعه درباره بازچرخانی آب، نگرانی از «غیرقابل اعتماد بودن» آب مصرف‌شده است. در حالی‌که تجربه‌های جهانی و دستورالعمل‌های رسمی سازمان‌های معتبر نشان می‌دهد اگر چرخه بازچرخانی به‌طور صحیح طراحی و اجرا شود، کیفیت آب به دست‌آمده می‌تواند حتی از بسیاری منابع متعارف سطحی نیز بالاتر باشد.
مراحل بازچرخانی
به گفته کارشناسان، مسیر تبدیل فاضلاب به آب سالم شرب از چند مرحله عبور می‌کند:
1. تصفیه اولیه و ثانویه برای حذف ذرات معلق و بار آلی؛
2. پالایش پیشرفته با میکروفیلتراسیون یا اولترافیلتراسیون؛
3. اسمز معکوس (RO) برای حذف نمک‌ها، ویروس‌ها و ریزآلاینده‌ها؛
4. گندزدایی نهایی با اشعه فرابنفش (UV)، اُزُن‌زنی یا اکسیداسیون پیشرفته.
این زنجیره به گفته متخصصان مانند «قفل‌های ایمنی چندگانه» عمل می‌کند تا ریسک آلودگی به حداقل برسد.
دو مدل اصلی در جهان
بازچرخانی شرب در دنیا با دو روش اجرا می‌شود:
▪️ غیرمستقیم (IPR): تزریق آب تصفیه‌شده به آبخوان‌ها یا مخازن سطحی و سپس برداشت مجدد.
▪️ مستقیم (DPR): ورود آب تصفیه‌شده پس از پایش برخط به شبکه شرب.
این دو مدل تحت مقررات سخت‌گیرانه و پایش دائمی اجرا می‌شوند. نمونه‌های شاخص آن، پروژه GWRS اورنج کانتی در آمریکا، سامانه قدیمی وینهوک نامیبیا و برند NEWater سنگاپور هستند.
تجربه کشورها
نامیبیا: قدیمی‌ترین تجربه DPR با ۱۰ مرحله تصفیه و پایش دائمی.
سنگاپور: تأمین حدود ۴۰ درصد نیاز آبی از طریق NEWater.
استرالیا: تدوین راهنمای ملی برای پروژه‌های بازچرخانی.
فراتر از شرب
بازچرخانی آب تنها محدود به تأمین آب شرب نیست و در مواردی چون تغذیه آبخوان‌ها، نیروگاه‌ها و صنایع، فضای سبز شهری و کشاورزی مدیریت‌شده نیز کاربرد دارد.
بازچرخانی آب، اگر بر اساس علم و استانداردهای جهانی اجرا شود، منبعی مطمئن و پایدار برای تأمین آب در شرایط کم‌آبی و خشکسالی خواهد بود. تجربه کشورهای پیشرو نشان می‌دهد این روش نه‌تنها تهدیدی برای سلامت نیست، بلکه ابزاری مؤثر برای افزایش تاب‌آوری شهرها در برابر بحران آب به شمار می‌رود.
